Во спомен на модниот креатор Мијаке – хармонија со воздухот, светлината и ветрот

„Се обидувам да правам облека што е во хармонија со воздухот, светлината и ветрот. Мојот предизвик е да создадам нешто ново – нетрадиционално јапонско или строго западно – поинаков моден печат“,  изјави Исеј Мијаке во 2000 година.

Исej Мијаке, магионичар кој умешно ги синтетизира невозможните геометрии во апстракцијата на неговите дизајни. Неговата генијалност, способноста да ги спои трендовите, традицијата и авангардата беше одраз на неговата огромна креативност, што го шокираше и влијаеше на светот на модата, но и многу подалеку, во сликарството, скулптурата, архитектурата, киното, фотографијата…

Кариерата ќе ја започне  на студиите за графички дизајн во Токио. Уште од самиот почеток, тој беше во потрага по нови референци, како на пример во неговата збирка „Поема од ткаенина и камен“,  и првата изложба во Токио во 1963 година, каде што придружувана од медиумите. Во потрага по референци, тој ја продолжи својата обука во Париската синдикална комора, преку работилниците на Ларош, а подоцна и на Живанши, поминувајќи низ многу патешествија во Њујорк во 1968 година, додека не го отвори своето студио, во 1970 година, насловена како работилница за дизајн Miyake (MSD) во Токио.

Обуката за високата мода од самиот почеток не го спречи да се обложува на едноставна и функционална облека, произведена со разумни цени, хибридизирајќи го своето знаење за јапонските занаетчиски техники во актуелната индустрија, тој коментираше дека модата треба да биде „релаксирачка, функционална и практична“.

Неговата работа беше формирана во истражувачки контекст во кој тој не беше единствениот во неговата земја што истражуваше.Го посвети целиот свој живот, барајќи релации помеѓу Истокот и Западот, традицијата и модерноста, како што би направил и Кензо Танге (превод на формални и естетски традиции што може да се наведат во Баухаус или во делата на современиците како што се скулптурите на Елсворт Кели, фотографот Ирвинг Пен или делото на Исаму Ногучи).

Неговата експериментална природа не само што се фокусираше на естетските прашања, туку се осврна и на предизвиците во производството на текстил, за да ја вметне традицијата во сегашната индустрија.

„Во Јапонија има извонредни техники и материјали кои вклучуваат мешани ткаенини. Но, за жал, овие традиционални вештини се кријат во мали работилници во срцето на планините и не можат целосно да се афирмираат. Верувам дека страста и скромниот подвиг на луѓето кои ги одржуваат живи овие прекрасни техники на ткаење на свила и памук еден ден ќе стана есенцијални“, ќе изјави Мијаке во едно негово интервју.

Идеи и искуства кои по интензивната теренска работа се искристализираа во обновувањето на старите разбои кои во соработка со дизајнерката Макико Минагава им овозможија да создадат извонредни ткаенини. Процес кој продолжи во неговата работа и во чија структура постави слој од титаниум, хром и алуминиум за да генерира широк спектар на рефлексии.

Во доцните 1980-ти, тој ќе започне да експериментира со нови методи на преклопување на материјалите кои овозможуваат флексибилност при движење за оној што ги носи, како и леснотија при производството. Овој процес ќе доведе до нова техника наречена плисирана облека во 1993 година, (по која материјалите прво се сечат и шијат, а потоа помеѓу два слоја хартија се ставаат во топлинска преса, каде што се превиткуваат). „Меморијата“ на ткаенината ги држи наборите и кога облеката ќе се ослободи од хартиената обвивка, тие се спремни за носење.

Неговиот интерес за мешање на индустријата и движењето на човечкото тело, без да ја заборави традицијата, му даде иновативен пристап со  трансформација на облеката во нешто сосем друго. Прототипи од рефлексии и мноштво превиткани површини, развиени од него и неговиот тим, група на соработници и дизајнери на кои секогаш им се заблагодаруваше за нивната работа. Пет децении неверојатна кариера, преиспитување на природата на облеката, начинот на презентирање на модата и неговите истражувања помеѓу различни дисциплини го прават Исеј Мијаке суштинска фигура на нашето време.