Премногу паркинг простори – раст во цената на недвижностите

Во градовите, пандемијата му даде ново руво на урбаното земјиште, што доведе до тоа корисниците да почнат да го користат просторот на поинаков начин. Во меѓувреме, притисокот  за одржливост кој и се наментува на заедницата веќе поттикнува полемики околу огромните површини земјиште узурпирано за паркирање на автомобили.

Во една арена во Монтреал, децата сега си играат на простор што се користел за паркирање. Неколку паркинзи во Винипег се претворени во градини. Се планира станбена кула од дрво да го замени паркингот во центарот на Торонто, каде што просторот за 37 возила е предодреден да се трансформира во 100 станови за изнајмување.

Но, овој тренд на момент запре, кога големите цели станаа жртви на локалниот политички притисок.

Планот на Ванкувер да наплати повеќе за паркирање на возилата кои најмногу загадуваат како дел стратегијата на градот за климатските промени, пропадна со гласање во Советот. Се чини дека Торонто ќе го задржи најголемиот дел од уличен паркинг во редизајнот на пазарот Кенсингтон, населба во центарот на градот што привлекува огромен број корисници.

Сепак, пошироката шема е постепено демонтирање на повеќедецениската претпоставка дека повеќе паркирање е инхерентно подобро.

Во 2020 година, Едмонтон стана првиот канадски град кој ги отстрани минималните барања за паркирање. Овие правила, кои ги принудуваат планерите да вклучат одредени количини на паркирање, се засноваат на псевдонаука наместо ригорозни стандарди, рече академик Доналд Шуп, автор на семиналната книга ‘Високата цена на бесплатниот паркинг’.

Повеќе од десетина канадски градови го следеа примерот, отстранувајќи ги минимумите за паркирање барем во дел од нивната област, според истражувањето на групата Strong Towns.

Можеби најголемата неодамнешна промена во ставовите околу паркирањето е препознавањето колкава вредност може да изгуби недвижниот урбан имот, доколку се користи како површина за паркирање.

Откако Торонто дозволи некои места за паркирање на улица на главните патишта да се користат како дворови за време на пандемијата, анализата сугерираше дека тоа генерирало многу повеќе приходи од пред трансформацијата.

КОВИД-19 ги ​​промени јавните простори

Истражувачите за здруженијата за подобрување на локалниот бизнис процениле дека клиентите потрошиле 181 милиони долари на пренаменети паркинг места во летото 2021 година. Истите места би генерирале 3,7 милиони долари приход од паркирањето, според општините, па дури и тоа скромната бројка ги претпоставува предпандемските нивоа на побарувачка.

Паркирањето во станбени области има тенденција да заработува уште помалку. Во Ванкувер, само во западниот крај на градот е дозволено цената на дозволата за паркирање да се зголеми до пазарната стапка.  Во други области, годишната пропусница за станбен паркинг чини само 14 центи дневно. И во голем дел од градот, не е потребна дозвола.

„Њујорк е можеби најадекватниот пример, со големи површини со многу висока густина, со мешана намена на земјиштето, но бесплатно паркирање на улица“, рече Пол Бартер, консултант и основач на блогот Reinventing Parking.

„Луѓето имаат секогаш тенденција жестоко да кажат: „Ги крадете нашите скапоцени паркинг места.“ Иронијата е што тие „скапоцени места“ се бесплатни. Ако се толку проклето скапоцени, зошто се слободни?“

Обезбедувањето на јавниот простор за многу помалку од еквивалентните трошоци за недвижности во скапите градови создава непоимливи стимулации: за повеќето жители е многу поевтино да ја наполнат својата гаража со работи и да го остават автомобилот на улица отколку да изнајмат складиште.

А нереализираната вредност на паркинг место може да се мери и од нефинансиска гледна точка. Априлското гласање на советот во Торонто за издавање градежна дозвола за паркинг пред станбена кула од дрво, во центарот на градот – од кои повеќе од половина паркинг места се секогаш слободни – беше дел од поширокиот обид за претворање на паркингот во место за забава, парк и културни збиднувања.

Паркирањето секако дека е нужно, но не како во 1950-тите, и затоа сега има шанса да размислуваме за други цели во градоградењето.

„Основната работа овде е да се одреди што е од најголема полза за градот, во однос на неговите средства. А достапното домување и одржливоста повисоко котираат од паркирањето“. Истата еволуција на размислување се одвиваше во Реџина – барем во теорија. На рестораните им беше дозволено да постават платформи на тротоарите за да им помогнат да ја пребродат пандемијата. Минималните барања за паркирање се укинати за развој во центарот на градот, каде што градот се надева дека ќе ја поттикне густината и ќе го поттикне анемичниот раст на населението.

„Сè уште се чувствуваме како да планираме од 1950-тите“, рече Ванеса Метјус, вонреден професор на катедрата за географија и еколошки студии на Универзитетот во Реџина. „Завршувате со улици кои се составени главно од паркинг што не додаваат никаков вид на живост или интерес. Тоа секако не е одржливо“.