Најубавите минималистички згради

Минималистичката архитектура се потпира на чисти линии, отворени простори и обилни извори на светлина, што докажува дека соголувањето на зградата на нејзината гола суштина може да даде извонредни резултати. Иако минималистичките структури изгледаат едноставни, па дури и монотони, геометриските форми и изложените материјали создаваат неочекувано впечатливо искуство за гледачот.

Како што вели пионерот на модерната Лудвиг Мис ван дер Рое, „Помалку е повеќе“. Минимализмот се појави како архитектонско движење на почетокот на триесетите години на 20. век, инспириран од школите на Баухаус и јапонската естетика. Оттогаш, водечките архитекти го прифатија овој проектантски и дизајнерски пристап и ставија свој единствен потпис на него – од шарените ѕидови на Луис Бараган до белите облини на Оскар Нимаер.

Денес минималистичкиот модернизам продолжува да ја плени имагинацијата на архитектите ширум светот.

Павилјон во Барселона (1929)

Миес ван дер Рое беше еден од првите архитекти што изгради едноставни рамки кои дадоа предност на слободниот проток на просторот. Во 1929 година, архитектот роден во Германија се здружил со Лили Рајх на проект за меѓународната изложба во Барселона.

Посетителите биле збунети од долгиот рамен кров на павилјонот и стаклените ѕидови, распоредени во континуиран простор што ја заматува границата помеѓу надвор и внатре. Два базени со вода што стои го додаваат чувството на леснотија. Ван дер Рое инсистирал павилјонот да остане празен, освен бронзената скулптура на танчерка и неколку парчиња специјално дизајниран мебел – вклучувајќи ја иконичната столица од кожа и хромиран челик.

Casa Barragan (1948)

Познатиот мексикански архитект Луис Бараган го проектирал својот двокатен дом и студио како спокојно минималистичко засолниште. За разлика од многу модернисти кои се потпираат на еднобојно, тој го „обоил“ својот дом со традиционални мексикански бои. Бараган ги изградил надворешните ѕидови од малтерисан бетон, а некои ги обоил во розова и портокалова боја, создавајќи пријатна апстрактна композиција. Во дневната соба се чини дека кон високиот таван пловат конзолни дрвени скали. Бараган ги оставил своите ентериери неуредени и додал кровни прозорци за да пропуштаат природна светлина во секое време од денот.

Музеј на уметност Chichu (1992)

Јапонскиот архитект Тадао Андо сакал музејот Chichu беспрекорно да се претопи со зеленилото на островот Наошима. За да го постигне ова, тој проектирал структура која нема надворешност и е речиси целосно под земја. Од птичја перспектива, единствените траги од постоењето на Chichu се неколку контури на квадрати, правоаголници и триаголници. Кога ќе влезат посетителите, се соочуваат со високи, голи бетонски ѕидови кои фрлаат постојано променлива светлина и сенка. Андо намерно остава празни места за да го нагласи чувството на ништо.

Museu de Arte Contemporanea de Niteroi (1996)

Архитектурата на Оскар Нимаер изгледа како нешто што може да го најдете на друга планета. Бразилскиот архитект работел со армиран бетон, кој го обликувал во разиграни, бели форми. Неговиот Музеј на современа уметност изгледа како џиновски НЛО, сместен на карпа со поглед на заливот Гуанабара. Црвените рампи се обвиткуваат околу летечката чинија, додека хоризонталните прозорци од 360 степени пружаат спектакуларни погледи на Pao de Acucar и Corcovado. Внатре, закосените ѕидови и подови на музејот формираат совршен амбиент за опкружување на авангардната уметност.

Куќа без ѕид (1997)

Во 1990-тите, јапонскиот архитект Shigeru Ban проектирал неколку минималистички куќи кои ги поместуваат границите на она што ја дефинира зградата. Можеби неговото најимпресивно дело е Куќата без ѕид, која концептот на „отворен простор“ го носи до своите крајни граници. Резиденцијата на Бан има целосно отворена основа – што значи дека нема поделени простори, се гледа дури и бањата. Меѓутоа, тој додал патеки за подвижни панели со кои може да се изолира одредена област и да се создадат флуидни, привремени пречки. Буквално „размислувајќи надвор од кутијата“, Ban исто така отстранил што е можно повеќе надворешни ѕидови, потпирајќи се на една кривина што се протега од подот до таванот.

Музеј на исламска уметност (2008)

Јо Минг Пеи ја внесе својата едноставност во потписот на Музејот на исламската уметност. Црпејќи инспирација од фонтаната на џамија од 13. век, Пеи визуелно осмислил модерна фузија на пирамида и џамија. Дизајнот на овој музеј лоциран во Доха е непогрешливо исламски, но без украси, многу минималистички.

Црквата Св. Мориц (2013)

Католичките цркви обично се места кои се многу украсени и преполни со реликвии, но Британецот Џон Павсон го превртел сценариото. Откако ја отстранил сета боја и неред од црквата Св. Мориц, го засилил чувството на силна, но сирова духовна моќ. Основана пред речиси илјада години, германската црква била реконструирана неколку пати поради честите пожари и страдања во бомбардирања. Павсон ги прекроил подовите и олтарот во бел варовник и поставил иникс преку прозорците за да ја зголеми сончевата светлина. Резултатот е простор во чиста бела боја, разбиен  само од дрвени клупи во темна боја.

Museo Internacional del Barroco (2016)

Тојо Ито е визионер кој стои зад Меѓународниот музеј на барокна уметност. Флуидната зграда на јапонскиот архитект изгледа како серија закривени, бели, бетонски едра кои се рефлектираат во вода. На прв поглед, апстрактниот минимализам на Ито се чини дека нема никаква врска со уметноста од 17. век. Меѓутоа, ако погледнете подобро, може да забележите дека брановидните форми оддаваат почит на фасадите на Франческо Боромини.