Милано има центар што не е поврзан со шопинг, туку со култура

Како изгледал Милано во раните 90-ти

Еј, внимателно кога ќе ја напуштите железничката станица, трамвајот ќе ве прегази!

Но, овде недостасува тротоар, како можам да го избегнам тоа?

Мотор! Пари! Мотор! Пари! Мотор! Пари! И повторно, пари! Мотор! Пари! Мотор! Пари! Мотор! Можете ли да ги намирисате парите и да ја слушнете бучавата на градот? Погледнете го влијанието тука, надвор од централната станица: големата сообраќајница потсетува на Каракас! Ако се качиме на метро и повторно се појавуваме во Порта Гарибалди, ќе ја визуелизираме големата економска моќ на ова место полно со луксузни хотели, банки, трговски улици и билборди за мода. Тука модернизмот се појавува како единствен пример на архитектурата на 50-тите, 60-тите и 70-тите години со стил кој исто така делумно продрел во центарот на градот.

20 години подоцна – година 2008 „Големиот финансиски меур“

Ние продолжуваме да работиме, но дали некогаш ќе ја оствариме креативноста на 60-тите години? Можеби треба да застанеме за момент, да го бркаме стариот модернизам и да го забавиме! Ајде да бараме зелено место за одмор и размислување!

„Милано да го озелениме“ –  година 2011

Кризата во 2008 година силно го соголе општеството и сфативме дека мораме да се соочиме со значењето на поединецот. Потребата за зелени површини, пријатни средби и збогатување на урбаниот екосистем беше една од конотациите на оваа идеја, која неколку години подоцна се реализираше во „Манифестот на изградбата“, Милано – градот на иднината, Bosco Verticale (Вертикална шума), што досегнува многу подалеку од зелена фасада. Со дрвја засадени на објектот, ова е зграда која покрај тоа што е манифест на архитектурата, исто така е и билборд што ги покажува промените на градот низ варијации на бои кои се менуваат со менувањето на годишните времиња.

Живее во хармонична антитеза со сите модерни објекти изградени во близина, од плоштадот Gae Aulenti до округот Самсунг неколку стотици метри понатамо во Porta Nuova. Нејзиното влијание е толку силно што зелената површина се шири. Замислена од студиото Boeri, се смета за одржлива зграда, за која студијата ја планирале експерти за ботаника, со цел да се создаде микроклима способна да апсорбира CO₂, фина прашина и да го врати кислородот, за што жителите на Милано имаат огромна потреба, а да бидат во можност да продолжат да живеат во својот ритам. Оваа нова општествена ферментација ги ориентирала и приватните и јавните избори да дадат  монументалност на потребите на поединецот, а исто така и различните политички афинитети да ги приближат кон единствена цел. Луѓето мора да поседуваат простори и не смеат да ги живеат индиректно. Зеленото сега е создадено, но има потреба од многу вода за да се одржи во живот. Ние дури и да го донесеме морето до плоштадот Gae Aulenti? – Еј Андреа, можеш ли да ме слушнеш таму? Ве молиме подигнете ги преградите! Милано има потреба од вода. Потопете го!

Градот конечно им се враќа на своите корени со својот систем на канали благодарение на кои мудриот Леонардо да Винчи го поврзува со морето од кое историски, секогаш доаѓале промените, културни контаминации кои спојувајќи се носеле иновации  во Милано. – Потоа затворете ја преградата на некое време, ве молам! Водата дојде до NoLo, North Loreto! – Вашиот бран донесе тука 150 етнички групи кои се споија и доведоа до силни пропозиции и меѓународно движење. Благодарение на ова вриење, случувањата како Fuorisalone за време на Design Week се втурнати во тоа подрачје, отворајќи се сè повеќе и повеќе кон демократизација на просторот и дизајнот. Хидрауликата која го достигна оптоварувањето  до Nolo е многу силна, така што се одбива од центарот на градот и се збогатува со нови идеи од предградијата. Во овој пинг-понг помеѓу центарот и предградијата, сè повеќе и повеќе области се поплавени, давајќи живот на многу места за производство на нова, мултицентрична метропола. Поттикот сè уште не е расплинат и за да се задржи „ние сме принудени“ повторно да ги отвораме старите канали. Андреа потроши толку многу вода за да го наполни Дарсена, старото пристаниште во Милано.

Луѓето што живеат во Милано го ценат тоа затоа што создале место на општествена агрегација. Со целосна навигација сега е неопходно да се редизајнира планот на градот кој вклучува помалку загушеност и повеќе внимание на приоритетите на поединцот со зелени површини, подобар квалитет на воздухот и повеќе места за дружење. Оваа вода полна со културни загадувања продолжува да тече толку многу што плоштадот Gae Aulenti стана залив. Додека беа во Порта Венеција тие мораа да „изградат плажа“. Време е Андреа да го запознаете! Еве го, го гледате ли? Тој голем човек кој „лута“ во тој двор, заедно со други визионери, вели дека да не талкале, нема да сонувале, а да не талкале и сонувале, не би можеле да го реализираат проектот MARE CULTURALE URBANO (URBAN CULTURAL SEA). Тој е сместен во куќа од 1600 година, во via Novara, предградие југозападно од Милано, каде што конечно зборот „центар“ не е поврзан со шопинг, туку со „културно“. Тоа е простор кој е дел од многу поширока урбана регенерација, план кој е организиран во различни опкружувања, каде што можете да работите на уметнички проекти на национално и на меѓународно ниво, но и на локално ниво, вклучувајќи ги и луѓето кои живеат во соседството и ја зајакнуваат општествената вклученост.

Она што е во проектот пионерско е дека го прави Милано полицентричен град. Иднината повеќе нема да биде перцепција на предградија, туку консталација на конститутивни центри на метрополата кои ќе комуницираат меѓусебно. Mare Culturale Urbano, исто така, ќе го обнови соседниот постиндустриски комплекс, каде што ќе биде можно да се прошират идеите на Andrea Capaldi. Основниот концепт е многу поразличен од класичниот стил на реализација на културата, кој се сведува на купување билет, одење во затворен простор и на крајот оставајќи го шоуто, претставата зад себе, без можност за интеракција и дружење. Mare Culturale во центарот го поставува плоштадот, грчка агора, како простор за живеење каде што секој може да се запознае и да генерира богатство од средбата, исто така и по изложбата во новите театри што треба да се градат. Отворени места каде што луѓето ќе имаат можност да се запознаат и да бидат поттикнати од културни проекти на високо ниво кои ќе бидат достапни за пристапни цени.

На овој начин културата ја враќа својата главна функција, а тоа е да создаде дух и развиток на луѓето. Давањето живот на маргиналните места во градот со цел да станат дестинации на самиот град е предизвикот со кој се соочува Милано на иднината. Водата на ова море, во своите несовршености на формата, навлегува насекаде каде што се создава живот, контаминирајќи. Не смееме да се плашиме од морето, туку да ја собереме неговата суштина, неговите пораки и да ги споиме со сопствените знаења, дури и по цена на растресување на нашите убедувања. Различноста која оттаму доаѓа е носител на богатства, кога ќе ја сретнеме ние ги споредуваме и ги контаминираме нивните особености. Милано ова го разбра и има потреба од вода, така што неговите жители можат да живеат во тишината каде што ќе забават, тие ќе имаат повеќе можности да размислуваат. Со можното повторно отворање на каналите, ќе се отворат нови хоризонти на побавен, можеби похуман град, со нови културни, социјални и економски амбиции.

Андреа, продолжи да ја пумпаш водата! Во Милано сè уште има толку жед!

Кој е Андреа?

Идеата за Mare culturale urbano е на Andrea Capaldi, Paolo Aniello и Benedetto Sicca. Andrea Capaldi  е „фронтмен” и управува со местото. Тој е уметник и изведувач и благодарение на комбинациите на уметноста и неговата соработката со архитекти, експериментирале со различни форми на престој со методи на иновативно уметничко творештво. Така го создале  Mare culturale urbano, центар на уметничко производство што се населило во западниот дел на Милано за да изгради нов модел на територијален развој на предградијата. Почнувајќи од силна врска со локалната димензија, развива меѓународни размени и активни процеси на социјални инклузија, урбана регенерација и културни иновации.