На денешен ден пред 54 години, во раните утрински часови, точно во 5.17 часот, Скопје доживеа катастрофа. Силен татнеж, тресење и нишање ги разбудија сонливите скопјани. Пискотници, прашина, урнатини. Целото население излезе на улици. Подземјето татнеше силно уште два пати, чиниш ќе се отвори земјата под тебе. Се урива и она што не беше паднато при првиот подземен удар. А потоа, почна потрагата по исчезнатите, повредените… Почна и пребројувањето, 1.070 загинати, 3.330 повредени. Страотниот земјотрес речиси го срамни градот. 80,7 проценти од вкупната изградена површина во Скопје беше разурната или тешко оштетена, вклучително со 75,1 отсто од изградената станбена површина во градот. 75 проценти од населението на Скопје, од околу 200.000 жители, остана без своите домови. Помошта дојде веднаш. Скопје стана град на меѓународната солидарност. Поставена беше и целта. Градот-феникс пак да се издигне од пепелта. Според некои експерти, најголемото достигнување во рамките на обновата на Скопје било „создавањето на еден од само неколкуте градови во светот, коишто се изградени како директен одговор на критериумите за земјотресен ризик“. Скопскиот земјотрес направи пресвртница во филозофијата на градење кај нас, и беше поттик за посигурна и побезбедна градба. Но, за жал не и градба која според архитектурата ќе го внесеше во „само неколкте градоци во светот“.